موزیک مرگ

یک ماهی بود که تصمیم گرفته بودم هرنیمه شب از خانه بیرون بزنم و یک ساعت بی وقفه بدوم. آن شب هوا بی نظیر بود.
طبق معمول گوشی های آی پادم را در گوش گذاشتم و شروع به دویدن کردم.
مدت ها بود که به این قطعه ترنس از گروه جی جی دی آگوستینو را گوش نکرده بودم. هر بار که به آن گوش می دادم حس عجیبی در من بوجود می آورد. به خاطرآوردم آخرین بار سه سال پیش بود که این قطعه را با صدای بلند، در جاده شمال به تهران، همراه با دوستان قراضه می شنیدیم.
هنوز هم تغییر ریتم های عجیب این قطعه، دل من را می لرزاند. در حال دویدن بودم و ماجرای آن شب همچون فیلمی در ذهن من در حال نمایش بود.
جاده آن شب بطور عجیبی خلوت بود. راننده من بودم و طبق معمول دوستان قراضه ام را به شمال برده بودم.
حس عجیب این قطعه تاثیر عجیبی بر ما گذاشته بود. گویی در سفینه ای نشسته ایم و مانند خانم انصاری عازم فضا هستیم، به قول معروف حسابی جو ما را گرفته بود.
به اصرار دوستان کلنگم و میل شخصی خودم، سرعت را زیاد کردم.
تا چشم کار می کرد سیاهی بود، گویی ما در آسمان سیاه بی ستاره ای درحال پروازیم.
ناگهان از دور چند ستاره نمایان شد! ولی بد بختانه آن نورهای کوچک ستاره نبودند، چند ماشین ایستاده در وسط جاده بوند، به سرعت به آن ها نزدیک میشدیم،فرصتی برای تصمیم گیری نبود، هر سه باند جاده مسدود شده بود،به شدت دست پاچه شده بودیم و با سرعتی که ما داشتیم، دیگر کار از کار گذشته بود و حتی ترمزهم، چیزی از سرعت فضایی ما کم نمی کرد.
دوستان جان دوست من فریاد زنان خود را برای برخورد هولناک به ماشین های ایستاده آماده می کردند.
ما با سرعتی باور نکردنی به سمت آنها در حال پرت شدن بودم، لحظه برخورد فرا رسید ... بنگ، ما پس از نابود کردن اتوموبیل مقابل متوقف شدیم.
پس از چند لحظه که به خود آمدیم باورمان نمی شد که همگی هنوز زنده هستیم، از ماشین پیاده شدیم، صحنه عجیبی بود، تریلی قول پیکری به دلیل به خواب رفتن راننده، از میسر خارج شده بود و جاده را بسته بود.
تاریکی جاده و سرعت زیاد ماشین ها منجر به برخورد شش سواری به هم شده بود.
به خودم آمدم، چند چهارراهی ازخانه دور شده بودم، ضربان قلبم خودم را در پیش ضمینه این موسیقی شوم میشنیدم

به چهار راهی رسیدم، چراغ قرمز بود،متوقف شدم، ولی همچنان در حال درجا دویدن بودم، تا بدنم گرم بماند و ضربان قلبم کند نشود

درآن طرف خیابان دو خانم چینی هم منتظر سبز شدن چراق بودند، نگاه های خیریشان به من، که گویی اولین بار بود که کسی را در حال در جا دویدن میدیدند، به شدت من را موذب کرده بود، با تغییر رنگ چراغ شروع به دویدن در عرض خیابان کردم،پس از چند قدم ناگهان متوجه حرکات و اشاره های عجیب آن دو زن شدم، سعی می کرند چیزی را به من بفهمانند،ناگهان نگاهم به چراغ راهنمای روبرو افتاد، خاک بر سرم این که هنوز قرمزاست! به خاطر ندارم که چرا من تصور کرده بودم که چراغ سبز شده،و وقت عبور از خیابان است ولی خوب به یاد دارم که هنگامی که نگاهم به سمت چپم افتاد، ماشین سیاهی با سرعت در حال پرت شدن به سمت من بود. حرکت لغزانش نشانه از آن داشت که ترمزهایش و به دلیل سرعت بالا از کار افتاده. پاهایم خشک شده بود وترس همه وجودم را فرا گرفته بود.ناگهان در لحظه ای خود را با همه توان به جلو پرتاب کردم و ماشین سیاه با فاصله ای میلی متری از کنارم باسرعت رد شد، با خود فکر کردم که اگر آن راننده با خود اسلحه ای داشته باشد بطور یقین مرا تعقیب می کند و از شدت اعصبانیت مرا گلوله باران می کند . دوان دوان به راهم ادامه دادم از شدت خجالت حتی به صورث آن دو زن چینی هم نگاه نکردم فقط با سرعت میدویدم، بدنم داغ شده بود، قلبم در حال منفجر شدن بود، به کوچه ای رسیدم، مطمثن شدم که راننده در حال تعقیب من نیست، گوشه ای نشستم، باورم نمی شد که هنوز یک تکه هستم! شروع به لمس بدنم کردم پاها سینه ام دست ها و سرم، همه سر جای خود بودند.
احساس کردم حتی از آن مرد مکزیکی که هفته گذشته در قرعه کشی بخت آزمایی، بیست میلیون دلاربرنده شده بود هم خوش شانس ترهستم که هنوز زنده ام